دنیای عمل با دنیای تئوری بسیار متفاوت است

هر کار و برنامه ای که قرار است در دستور کار قرار گیرد و به نتیجه برسد،از دو بخش تشکیل می شود:

1-فکر 2-اجرا

به زعم بسیاری از کارشناسان قسمت دوم مهم تر از قسمت اول می باشد.

یکی از اهدافی که دانشجو از ورود به تشکل ها باید دنبال کند این است که با یاد گرفتن برخی شگردهای کارهای اجرایی و تحمل شرایط بحرانی و آرام،بتواند خود را برای آینده اماده کند ولی متاسفانه یکی از مشکلاتی که برخی از جوانان مذهبی دارند این است که وارد مسائل اجرایی نمی شوند و مدیریت یک پروژه را به عهده نمی گیرند.

خوانندگان عزیز توجه دارند که منظور من این نیست که شخص بنر بزند یا پذیرایی پخش کند و یا کارهای یدی دیگر را انجام دهد.منظور و هدف اصلی من این است که بگویم برخی از هم سنگران فقط دوست دارند مطالعه کنند و در مورد اجرای دیگران نظر دهند.تفکر اگر به عرصه عمل آورده نشود ارزشی ندارد یعنی شما باید بتوانید در بازه ی زمانی خاصی از اطلاعاتی که کسب کرده اید استفاده کنید.

مثلا شخصی که در مورد مسائل مدیریتی مطالعه می کند،به راحتی می تواند با توجه به تئوری هایی که خوانده است سیستم مدیریتی دیگران را نقد کند ولی باید برای اینکه بداند که آیا به درستی این علم را آموخته یا نه؟،مدیریت یک پروژه را خودش به عهده گیرد.در این حالت متوجه خواهد شد که دنیای عمل با دنیای تئوری بسیار متفاوت است.

شما شخصی را در نظر بگیرید که همواره از برنامه های اجرا شده در دانشگاه ایراد می گیرد و خودش نیز دست به عمل نمی شود تا دیگران عملکرد او را ببینند و یاد بگیرند!

مثالی دیگر این است که امروزه همه می توانند در مورد ضعف های فرهنگی و آسیب های فرهنگی به خوبی سخنرانی کنند ولی مرد آن است که فکرش را به عرصه عمل بیاورد و دیگران نتیجه فکر او را ببینند.حتی امکان دارد در ابتدا کیفیت لازم را نداشته باشد ولی رفته رفته با ایده ای جدید می توان وضعیت را بهبود بخشید.

افرادی که فقط فکر می کنند در آینده جایی در سیستم اداری کشور نخواهند داشت و این پست های اجرای نصیب افرادی خواهد شد که هم فکر و هم عمل دارند و حتی اگر مسئولیت های فکری و ریاستی را هم به دست آورند نخواهند توانست بدنه را مدیریت کنند چرا که بدنه را افراد غیر مذهبی تصاحب کرده اند.

لذا نباید در دوران دانشجویی فرصت آزمون و خطا را از دست داد.